Ήταν ένα καλοκαίρι με μικρό παιδί και κόσμο τριγύρω περιορισμένο σε αυστηρά τυπικά πλαίσια. Μπορούσα κι έδειχνα υπομονή σε πράγματα κι ανθρώπους που δεν ταίριαζαν με το σκεπτικό και τη φιλοσοφία μου που ήταν ακόμη στα σπάργανα, εύκολα έλεγα ναι, εύκολα έβαζα νερό στο κρασί μου, δύσκολα όμως το αποδεχόμουν μέχρι την τελική ευθεία όπου σηκώθηκαν τείχη ώστε να προστατευτούν όλα αυτά τα μωρά που έκρυβα μέσα μου και που στην πορεία μεγάλωσαν και θέριεψαν κι απέκτησαν και άποψη και φωνή και κυρίως έμαθαν να φωνάζουν ΄΄όχι΄΄.
Εκείνο το καλοκαίρι, μας έφταναν τα χρήματα για έναν ολόκληρο μήνα διακοπών στη χαλκιδική και περίσσευαν για ένα μικρό ταξιδάκι σε γειτονική χώρα. Ξένη χώρα, άλλος πολιτισμός, άλλη πολιτική κατάσταση, διαφορετικά τα πρόσωπα των ανθρώπων, σκυθρωπά, μαζεμένα, μίζερα. Τίποτα δεν έδειχνε πως περνούσαν καλά, μαγαζιά με παιχνίδια λιγοστά που μας γύριζαν σε μια Ελλάδα του '50, πάμφθηνα, ενώ εμείς πληρώναμε αδρά την Barbie και τον Ken που έσκαγαν μύτη από την εταιρεία matell μαζί με όσα τους συνόδευαν, άλογα, άμαξες, ροζ μοτοσυκλέτες, σοκολατερίες, ρουχισμό κλπ
Αγοράσαμε ένα βαλιτσάκι με ιατρικά σύνεργα, θερμόμετρο, πιεσόμετρο, ένεση όλα σε μικρογραφία περισσότερο για πλάκα που το κόστος του ήταν μηδαμινό για το πορτοφόλι μας. Τότε ακόμη είχαμε μόνο μια κόρη, ο γιός μου ήρθε 3-4 χρόνια μετά.
Το ξενοδοχείο ήταν συμπαθητικό και σε κάποια γωνία πολύ κοντά μια λουλουδού πουλούσε τριαντάφυλλα κήπου σχεδόν τσάμπα. Αγοράσαμε ένα μεγάλο μπουκέτο χρώματα και βάλαμε τα κοτσάνια τους σε ένα ποτήρι με νερό πλάι στο παράθυρο.
Επίσης θυμάμαι ότι επισκεφτήκαμε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, είχαν πρωτοβγεί τα video εκείνη την εποχή, ούτε cd ούτε dvd players παρά εκείνες οι μπαμπάτσικες κασέτες, από τις πρώτες που νοίκιαζαν τα video club που κι αυτά έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους.
Το μαγαζί με τα ηλεκτρικά έμοιαζε λίγο πιο αξιοπρεπές από το παιχνιδάδικο αλλά διαδιδόταν ψιθυριστά πως ήταν μόνο για τους τουρίστες.. οι ντόπιοι είχαν εξευτελιστικα ποσά στο πορτοφόλι τους για να διεκδικήσουν.
Δεν ψωνίσαμε, το ίδιο καλοκαίρι αποκτήσαμε video σαν δώρο από συγγενείς που είχαν κάνει ταξιδάκι στην Κύπρο.
Τα επόμενα καλοκαίρια πιάσαμε τα νησιά. Θέλαμε να νιώθουμε τουρίστες στον τόπο μας κι όλη αυτή την ελευθερία και ατμόσφαιρα που σου δίνει το ''μπαίνω σε καράβι για να φτάσω κάπου''. Δεν ξαναπήγαμε χαλκιδική ποτέ παρά ελάχιστες φορές, ασήμαντες σχεδόν..
Πολλά νησιά, μεγάλα, μικρά πολλές φορές και δύο τη φορά. Νεότεροι πηγαίναμε Κυκλάδες, λιγότερο Δωδεκάνησα, περισσότερο Σποράδες, Αιγαίο πάντως, πολύ αργότερα βουτήξαμε και στα παγωμένα γαλάζια του Ιονίου. Θυμάμαι να πηγαίνουμε σε νησί και να ξεχνιόμαστε, 18 μέρες στην Πάτμο και για συνέχεια 5 μέρες Σάμο, 15 μέρες στην Πάρο και καπάκι μια βδομάδα Σαντορίνη. Εκτός από τις πρώτες δυό φορές, μετά πάντα με παιδί, κι αργότερα με δυό παιδιά. Ταξίδια ολόκληρα, να ξεκινήσεις από Θεσσαλονίκη χαράματα, να φτάσεις Πειραιά, να περιμένεις το καράβι και το ίδιο βράδυ να βρεθείς στον ποθητό τόπο. Τους χειμώνες λαχταρούσαμε προορισμούς και τα καλοκαίρια τους βιώναμε.
*
Θυμάμαι όλες εκείνες τις στιγμές με ιδιαίτερη συγκίνηση, αν ήταν να τις ξαναζήσω δεν θα αφαιρούσα ούτε θα πρόσθετα τίποτα.
*
Αφιερωμένο το κείμενο στη συζήτηση που κάναμε χθες καθισμένοι κάτω από τη σκιά ενός δέντρου κάπου στην Αγ. Δημητρίου..
-αλήθεια τι θα προτιμούσες σκόπελο ή αλόννησο για φέτος
-χχμμμ (σκεψη) μάλλον σκόπελο
-πόσα χρόνια έχουμε να πάμε;
-από το 2008
-εε ειναι πολλά τότε να πάμε
-χχμμ δεν είναι δύσκολο, κι η αλόννησος θα ήταν όμορφη
-εε ναι αν θέλεις κάτι για λίγες μέρες
-δε θα μείνουμε πολύ, τρεις νύχτες
-(γέλιο) μήπως πρέπει να πάμε το πρωί και να επιστρέψουμε το βράδυ;
-(σκέψη)
-θα νοικιάσουμε εκεί αυτοκίνητο
-ναι! δεν εχει καράβι από εδώ
-πρέπει να πάμε Βόλο
-(σκέψη)
-κι όταν τελειώσουν οι τρεις νύχτες θα έχουν πετάξει 1500 ευρώ
-(σκέψη)
-(απογοήτευση και συνειδητοποίηση της πραγματικότητας)
.jpg)
απο την καρακάξα
Τωρα π’αργοπεθαινουμε στου κόσμου μας την ακρη
που βυθιζομαστε αργά στο ιδιο μας το Δάκρυ
τωρα που διχως εκρηξη μα ουτε και Λυγμό
παρατηρηρουμε αδιαφορα τον ιδιο μας Πνιγμό
Τωρα π’αργοβουλιαζουμε μες το δικο μας χρέος
κι οι ευρωπέη δειχνουνε ενα μεγάλο πέος
τωρα που πιά πληρωνουμε τα αμαρτηματα μας
και ηρθε ο λογαριασμός για τα ατοπήματα μας
και μια Μαούνα γέρικη αργά αργά μας σερνει
Τωρα που της τα βγαλαμε τα μάτια της πατρίδας
και πεσαν στα χωράφια μας τα σμηνη της ακριδας
τωρα που δεν απεμεινε τιποτε να καεί
και εχει απομεινει ερημη η δολια μάνα – γή
τώρα που σακατέψαμε τα ιδια μας τα δάση
τιποτε δεν απεμεινε να μην εχουμε χασει
τωρα που Βουρλιζομαστε στο δασος με τα Βούρλα
τριγυρω μας επικρατει το χάος και η μούρλα
-και μόνοι μας πληγωσαμε το ιδιο το Κορμί μας
μαζί με την πατριδα μας, χασαμε τη τιμή μας …
τωρα π’αργοπεθαινουμε στου κοσμου αυτου την ακρη
και π’ απ’τα αδεια μάτια μας δεν βγαινει ουτε δακρυ …
στο βαλτο καθώς πλέουμε με Ινδική πιρόγα
Θα νοσταλγησουμε ξανά του Μανιτου τη Ρόγα